U Indiji su udovice vijekovima bile žive spaljivane na lomači: Odakle vodi porijeklo ovaj okrutni običaj?

Na različitim kontinentima su se razvili običaji koji su naštetili stanovništvu, što je dovelo do njihove zabrane. Sati – običaj spaljivanja udovica je jedan od njih.

Postojalo je nekoliko načina izvođenja satija. Od žene bi se prvo tražilo da stavi ruku na Sati kamen za uspomenu; dalje bi dobila izbor: da popije otrov, prereže vrat ili dozvoli da je ujede zmija. Nakon toga, mogla je da izabere da li će da legne pored preminulog, da ritualno uđe u lomaču ili da sjedne na lomaču i zapali se.

Uveden između 320. i 550. godine nove ere, tokom vladavine Gupta carstva, ovaj ritual vuče korijene od mitske priče o Sati (što znači čistoća ili istinitost), Šivinoj ženi koja se spalila živa kao dokaz ljubavi prema svom mužu. Njen postupak se smatrao najčistijim oblikom ljubavi.

Ovaj čin, viđen kao herojski, prvo su usvojile kraljevske porodice kaste Kšatrija prije nego što je počeo nasilno da se praktikuje između 15. i 18. vijeka. Za razliku od porodica Kšatrija, žene bramanske kaste bile su isključene iz ove prakse jer su bramani vjerovali da im pripadnost ovoj kasti omogućava da prirodno postignu čistoću, i da nema potrebe za praktikovanjem satija.

Ako je muškarac imao nekoliko žena, samo jednoj od njih bi pripala privilegija da bude spaljena sa njim. Zajednica bi se ovoj ženi divila, a njenoj porodici bi bilo ukazivano veliko poštovanje. Na one koje su odbijale da se spale, vršen je veliki pritisak, posebno ako nisu imale djecu. Od satija su mogle da se spasu samo ako su bile trudne u tom trenutku i ako su imale menstruaciju.

Stvari su počele da se mijenjaju u 19. vijeku kada je radža Ram Mohan Roj započeo borbu za reforme hinduističkog društva. On je potpuno prihvatio zapadni sistem obrazovanja, glasno je govorio protiv satija, podjele na kaste, dječijih brakova i poligamije. Zalagao se da se udovice ponovo udaju. Njegov napor je privukao pažnju lorda Williama Bentincka, tadašnjeg generalnog guvernera Britanske Indije, koji je kasnije sa njim radio na zabrani praktikovanja satija preko čuvene Uredbe XVII iz 1829. koja je ovaj ritual smatrala nezakonitim.

Uprkos zabrani koja je stupila na snagu 1829. godine, sati je nastavio da se praktikuje i bilježeno je nekoliko stotina slučajeva svake godine – godinama kasnije.

Ostalo je zabilježeno da je 1987. godine, osamnaestogodišnja devojka u Radžastanu počinila sati uz blagoslov članova svoje porodice. U ritual je bilo uključeno cijelo selo, koje je hvalilo i hrabrilo mladu djevojku dok nije izgorila.

Slična praksa postojala je u drevnoj Nigeriji kada su robove i ‘slobodne’ građane žive zakopavali sa svojim kraljevima ili gospodarima. U nekim zajednicama u Nigeriji, žene čiji je muž je mrtav i dalje su podvrgnute nehumanim praksama koje uključuju ispijanje vode u kojoj je okupan njen preminuli suprug, kao i brijanje kose i intimnih dijelova tijela.

Izvor: nationalgeographic.rs