OVAKO SU ČUVALI DRUGA TITA: 3 PRSTENA OBEZBJEĐENJA, SPECIJALCI, SNAJPERISTI! Evo kako su tjelohranitelji branili Broza!
Josipa Broza Tita su čuvali na svakom koraku. Poseban sistem obezbjeđenja je organizovan od 1948. godine i on se sve do 1980. nije mijenjao. Evo kako je on izgledao.
Josip Broz Tito, doživotni predsjednik i maršal SFRJ, osnivač pokreta Nesvrstanih i jedan od najznačajnijih lidera u 20. vijeku bio je i ostao neiscrpna tema do danas kako za istoričare tako i za one koji se bave teorijama zavjera.
Ovdje ćemo se pozabaviti jednom zanimljivom temom – kako su čuvali Tita.
Naravno, teško je doći do potpuno provjerenih i tačnih podataka kako je izgledalo maršalovo obezbjeđenje. Ono što je sigurno – kakvo god bilo, svoj posao su do kraja odradili najbolje moguće. Na Josipa Broza Tita je, prema nekim procjenama, pokušano više od 50 atentata. Od tog broja, samo je Staljin pokušao da ga likvidira više od 20 puta.
Prema nekim dostupnim podacima sistem obezbjeđenja Josipa Broza je bio tokom Drugog svjetskog rata ustrojen na jedan način, a onda je od 1948. uspostavljen jedan potpuno drugačiji, koji se nije mijenjao sve do Brozove smrti.
Ali krenimo redom.
Sistem obezbjeđenja Josipa Broza Tita za vrijeme Drugog svjetskog rata bio je osmišljen po ugledu na sisteme tajne službe tadašnjeg SSSR. Uz vrhovni štab nalazila se prateća četa formirana septembra 1941. a kasnije prateći bataljon od tri pješadijske čete, jedna protivavionska četa, eskadron konjice i tenkovski vod.
Posebnu ulogu ova jedinica je imala u odbrani najviših rukovodilaca u toku njemačke operacije “Konjićev skok” poznate kao “Desant na Drvar” koja je izvedena 25. maja 1944. godine. Tito se sa najvišim rukovodiocima nalazio u pećini izvan grada. Ispred pećine bile su raspoređene jedinice pratećeg bataljona a okolinu Drvara branili su Prvi proleterski, Peti bosanski i Osmi dalamatinski korpus i oficirska škola.
Njemačke jedinice, iako brojno nadmoćnije, uništene su i odbijene.
Poslije Drugog svjetskog rata a nakon prekida odnosa sa Staljinom 1948. godine, jugoslovenske službe bezbjednosti pristupile su primjeni takozvanih sistema koncetričnih prstenova pojačanih savremenim tehnologijama. Od tada pa do Titove smrti 1980. sistem obezbjeđenja se nije mijenjao već je samo upotpunjavan novim tehnološkim rješenjima.
Po ovom sistemu Titovo obezbjeđenje sastojalo se iz nekoliko prstenova.
Prvi prsten je bio najuži. U njemu se nalazilo neposredno Brozovo obezbjeđenje, direktno uz Tita. To su bili njegovi lični pratioci, njemu najpouzdaniji, visoko specijalizovani i obučeni koji su svojim tijelima u svakom trenutku štitili Titov život.
Drugi prsten je bio obezbjeđenje u lokalu. Nešto je širi od prvog prstena i obično je mješovitog sastava – vojska i milicija. Obuhvatao je praćenje mase od strane operativaca i obezbjeđivanje trase puta.
Treći prsten je bio i najvažniji. Nevidljiv je i to je bilo obezbjeđenje u najširem smislu. Bio je preventivno kontraobavještajni. To je podrazumevalo angažovanje operativaca u radu na terenu.
Provjera terena radila se kontrolama ranije sumnjivih lica koja su stavljana u kućni pritvor ili su privođena. Stranci koji su tog dana, ili ranije, došli u mjesto koje je trebalo da posjeti Tito, su se takođe provjeravali.
Za svaku posjetu stranim državama rađen je detaljan plan baziran na ranijim iskustvima. Neposredno pred svaku Titovu posjetu gradovima bivše SFRJ išao je šef obezbjeđenja sa ekipom koja je testirala trasu sa zadatkom da utvrdi najopasnije zone na putu, prebroje skretanja, ustanove kvalitet puta pa čak i pravac vjetra.
Na osnovu njihovog izvještaja pravljen je i plan.
Zdravstvene ekipe bile su spremne u najbližim bolnicama pored kojih je prolazio Tito. Dio tima je bila i sanitarna biohemijska grupa koja je provjeravala hranu i zdravlje onih koji je pripremaju.
Ukoliko je Tito letio avionom, aerodrom se zatvarao za polijetanje i slijetanje drugih aviona. Svaki dio aerodroma je pregledala kontradiverziona ekipa, snajperisti su bili raspoređeni po krovovima a specijalci sa obučenim psima na sve važnije punktove.
U drugom prstenu obezbjeđenja bile su jake snage vojske i milicije. Put od Surčina do Belog dvora obezbjeđivalo je oko 800 milicajaca i nekoliko hiljada vojnika raspoređenih na 50 do 70 metara po dubini.
Kolona je prolazila trasom podijeljenom po sektorima.
U prvom prstenu ga je okruživalo između 30 i 40 najpouzdanijih članova obezbjeđenja. Prethodnica Titovom automobilu bilo je vozilo – čistač. Potom su išla kontradiverziona kola a iza njih automobil sa oficirom koji je ekipi na terenu signalizirao pravce kretanja.
Oko Titovog automobila je bio eskort od četiri vozila sa ukupno 12 tjelohranitelja. Oni su nosili revolvere a u kolima, na dohvat ruke, bile su duge cijevi. Kolonu je pratilo blindirano vozilo. U Beli dvor bi ulazio cijeli eskort. Ulaskom u dvorište njihov zadatak je prestajao jer su Titovu rezidenciju stalno nadgledale specijalne snage vojske. Lični Titov pratilac bio je ađutant, general po činu, obično komandant gardijske brigade. Okruživalo ga je stalno i šest ordonansa u činu pukovnika, a o njegovoj bezbjednosti, što se vojske tiče, brinuo je oficirski bataljon.
Tita je na kopnu, na vodi i u vazduhu obezbjeđivala Državna bezbjednost i Kontraobavještajna služba JNA.
Jače obezbeđenje od Tita imali su samo američki predsjednik Džimi Karter i prvi čovjek SSSR Leonid Brežnjev. Sovjetskog predsjednika je čuvala gardijska divizija sa oko 12.000 ljudi dok se za obezbjeđenje Kartera brinula Tajna služba, CIA i FBI čiji tačan broj nikada nije ustanovljen.
Izvor: mondo.rs
