Kabinet čuda prof. Neihardta: Eksperimenti sa telekinezom, teleportacijom, prizivanjem duhova i automatskim pisanjem

Eksperimentalna parapsihologija

Grupa američkih istraživača, okupljena oko profesora Johna G. Neihardta, uspjela je da u kontrolisanim uslovima postigne zadivljujuće rezultate, eksperimentišući u oblasti telekineze, teleportacije, prizivanja duhova i automatskog pisanja.

U “kutiji protiv prevare” koju su konstruisali, događali su se razni psihokinetički fenomeni.

Jednog oktobarskog dana 1961. godine, u mjestu Rolla u američkoj državi Missouri, u kući profesora engleske književnosti i čovjeka sa širokim spektrom interesovanja Johna Neihardta, okupila se grupa ljudi, zainteresovana za proučavanje ekstrasenzornih pojava. Iz njihovog sastajanja petkom uveče, vrlo brzo će se formirati Društvo za istraživanje telekineze – SORRAT (Society for Research in Rapport and Telekinesis), koje će pružiti najupečatljivije dokaze psihokineze i teleportacije ikada viđene! Najčudnije je to što su se ovi fenomeni, koji su inače zabilježeni i na celuloidnoj traci osmomilimetarskog filma, odvijali unutar zatvorene staklene kutije.

Inicijator stvaranja ovog udruženja, profesor Neihardt, tada već 80-godišnjak, uživao je reputaciju “američkog Homera”, poete čije je epsko djelo “Zapadni krug”, iz 1948. godine, proglašeno najvećim dostignućem na engleskom jeziku – na američkom tlu. U mladosti, radio je neko vrijeme kao trgovac u indijanskom rezervatu u Omahi, a tridesetih godina prošlog vijeka, sprijateljio se sa poznatim vračem Siouxa, ‘Crnim Sobom’, i iz tih razgovora nastalo je djelo “Crni Sob govori”, knjiga koja je izazvala neviđeni talas interesovanja za religiju i kulturu američkih Indijanaca. Pjesnik je, kako se tvrdi, osim što je postao počasni član plemena, bio uveden u tajne indijanske magije, a to posvećenje kasnije je, navodno, prenio na još jednog člana SORRAT-a.

Bilo kako bilo, da su ove tehnike doprinijele da profesor John Neihardt počne stvaranje, a njegov bliski saradnik i prijatelj William Cox usavrši svojevrsni “kabinet čuda”, sasvim je moguće, mada se psihokinetički fenomeni i načini na koje su ih izazivali u početku nisu mnogo razlikovali od prakse, primjenjivane još u viktorijansko doba. Počelo je sa oglašavanjem duhova putem “kuckanja”, a zatim levitacijom stolova.

Dijalog sa onostranim

Sposobnost da padne u trans, prilikom kojeg su psihokinetički efekti bili naročito snažni, imao je jedan od članova udruženja, Joseph Mangini. Nakon dva mjeseca eksperimentisanja, uočeno je da termometar stavljen pored nekih eksperimentalnih predmeta, položenih na sto, pokazuje pad sobne temperature i do pet stepeni, a ubrzo zatim počelo je i “kuckanje”.

Grupa je bila oduševljena ovom pojavom i odlučila je da razvije sistem komunikacije sa “onostranom inteligencijom”, služeći se kodovima pomoću kojih su dobijali odgovore čak i na pitanja i informacije koje nisu bile poznate nijednom članu grupe. Osim što je jedno kucanje značilo “da”, a dva puta “ne”, ustanovljen je i alfabetski kod – jedan udarac za “a”, dva za “b”, i tako dalje. Uskoro su tim putem Neihardt i ostali tražili od “posrednika”, kako je ovu silu nazvao Cox, da proizvodi određene psihokinetičke efekte.

Kroz ovako uspostavljen “dijalog”, sagovornici sa druge strane uskoro su sebe identifikovali kao “grupu duhova”, tvrdeći da fizičke manifestacije paranormalnog tipa ne nastaju zahvaljujući živima, kako to mnogi smatraju, već zbog toga što mrtvi imaju – sopstveni život!

Psihokinetički efekti grupe SORRAT do kraja 1965. godine postali su toliko snažni i uočljivi da su uspješno levitirali jedan hrastov stolić, a uskoro uspjeli da to postignu i sa mnogo masivnijim stolom, teškim četrdesetak kilograma. Onda su prešli na metalni poslužavnik i u toku jednog eksperimenta održavali su ga u lebdećem stanju čitava tri minuta na četiri i po metra visine!

Doktor John Thomas Richards, hroničar i fotograf Društva za istraživanje telekineze, zabilježio je na snimcima veliki broj raznih predmeta na koje se djelovalo psihokinetičkim silama. Osim ovoga, grupa se bavila i teleportacijom – na filmu prikazanom 1980. godine, zabilježeno je kako se koverta sama pomiče iza pisaće mašine, polako i u trzajima, stiže do vrha mašine i polako klizi preko nje, pada na tastaturu, počinje da biva prozirna, a zatim potpuno iščezava!

“Ovo je odistinski kabinet čuda!”, prokomentarisao je eksperimente doktor Richards.

Tragovi u kafi

Tokom niza godina, profesor Neihardt je sarađivao sa Josephom B. Rhineom, kojeg mnogi smatraju “ocem” moderne parapsihologije. I on je bio fasciniran uspjesima grupe SORRAT. Iz tog kontakta proizašla je zamisao da se stvori “izum protiv prevare”, zatvorena staklena kutija koja će onemogućiti da se psihokinetički efekti pripišu namjernim ili nenamjernim uticajima eksperimentatora!

Prototip “psihokinetičke laboratorije” u vidu ogromne staklene kutije, konstruisao je sam Neihardt, ali su efekti u njoj bili veoma rijetki i ograničeni, pa je Cox napravio smanjene verzije plitkih, drvenih kutija. U njih su, prilikom eksperimentisanja, bili stavljani razni predmeti na dno, prekriveno – talogom od kafe. “Posrednicima”, kako su nazivali vantjelesna bića sa kojima su kontaktirali su davali određene zadatke – na primjer, da jedan par kockica za bacanje pokreću kroz talog, a drugi ne, i kockice bi pri kretanju ostavljale isprekidan trag, kao da su skakutale, a u stvari su levitirale od jednog mjesta do drugog.

Drugi put je samo talog stavljan u kutiju i “posrednik” bi bio zamoljen da stvori tragove na dnu. U drugim kutijama nije bilo kafe i one su bile snabdjevene listom indigo papira i iglom za pisanje. Članovi grupe bi nastojali da snagom svojih misli pokrenu tu iglu da piše, tako što bi pritiskom na indigo ostavila tragove na bijelom dnu.

“Direktno pisanje” proizvodilo je nekada samo žvrljotine, a nekada i riječi koje su imale smisao kao dijelovi složenih i povezanih poruka. Četiri godine poslije Neihardtove smrti, William Cox se u ljeto 1977. povukao iz Rhineove laboratorije i potpuno posvetio izučavanju paranormalnih fenomena u sklopu grupe SORRAT. Testirao je kutije sa kafom i otkrio da se psihokinetički efekti događaju spontano, čak i kad niko o njima ne misli aktivno ili pokušava da ih izazove. Ovo je u potpunosti bilo suprotno od dotadašnjeg vjerovanja da parapsihološki fenomeni zahtjevaju ogromnu koncentraciju i napor, a eksperimenti, sprovedeni sljedećih nekoliko godina, predstavljali su najplodniji period djelovanja Društva za istraživanje telekineze.

Kad grašak skakuće

William Cox prenio je “laboratoriju” najpre na jednu farmu u Missouriju. “Laboratorija” – tačnije kutija je bila učvršćena čeličnim trakama za drvenu osnovu i zaključana sa dva katanca. U njoj su bile razne “igračke” za psihokinetičke sile, a najzanimljiviji fenomen koji se tada dogodio, bila je misteriozna pojava komadića stare indijanske kože na kojoj su se nalazile biljne bobice. Konačno, “kabinet čuda” našao se ponovo u Rollu, u kući doktora Johna T. Richardsa.

Jednom prilikom, u kutiji, koja se nalazila u dnevnoj sobi na stolici, bili su čist papir, suhi grašak ofarban u bijelo i plavo, jedna mala čaša, izrezani prstenovi od kože, dobro pričvršćeni za jedno mjesto u kutiji, šest špulni od konca, nanizanih na žicu sa uvrnutim krajevima i razni drugi sitni predmeti.

Oko “laboratorije” se okupilo nekoliko prijatelja doktora Richardsa, zainteresovanih za parapsihološke fenomene. Kad su ugasili svjetlo, odjednom su se začuli šumovi iz unutrašnjosti kutije, što je bio znak da se dešavaju psihokinetičke aktivnosti. Telefonirali su Coxu, koji je živio u blizini, i on je stigao na vrijeme da čuje kako zrna graška poskakuju u zatvorenom prostoru. Pošto su zvuci utihnuli, upalili su svjetlo i, otvorivši kutiju, ustanovili da su se dogodile neke iznenađujuće promjene u njenom sadržaju: nedostajala je jedna špulna, a krajevi žice na koju su bile nanizane, bili su zavrnuti drugačije. Zatim, trideset plavih zrna graška uskočila su u čašu, dva ravna komada metala bila su savijena u krugove, dok su kožni prstenovi bili premješteni na drugo mjesto.

Cox je došao na ideju da formira još dvije laboratorije i u njih postavi kamere kako bi snimile ono što se zbiva u unutrašnjosti. Predmeti su bili povezani sa prekidačima, tako da se svjetlo uključivalo čim bi se pomjerili, a ispred kamere je postavljen jedan sat, da bi se moglo utvrditi tačno vrijeme psihokinetičkih aktivnosti. “Laboratorije”, odnosno dva staklena akvarijuma okrenuta naopako, jedan veći i jedan manji, smještene su u malu podrumsku sobu doktora Richardsa i obje su bile obmotane čeličnim trakama, čiji su krajevi bili privezani katancima. Jedino je Cox imao ključeve i potpunu kontrolu nad rasporedom predmeta, tako da je svaka mogućnost prevare bila isključena.

Poruka Johna Kinga

Prvi snimljeni događaji zbili su se u maju 1979. godine. U pitanju je bilo levitirajuće pero za pisanje, koje je u zaključanoj i zapečaćenoj “laboratoriji” ispisivalo riječi “Bizon King”. Mnogi mediji do tada, u istoriji spiritizma pominjali su ime “King”, a ono je, navodno, pripadalo jednom od duhova koji su učestvovali u Coxovim eksperimentima.

Četvrtog jula te godine, snimljeno je pero kako piše riječi “Veličanstveni 4”, a njegovo kretanje je bilo veoma brzo, po procjeni Coxa, dvostruko brže od normalnog pisanja ljudskom rukom. U pismenim porukama navodnih duhova koji su sarađivali, našao se i odgovor jednog duha-saradnika: “Pokušali smo ali ne možemo da natjeramo proklete kožne prstenove da ostanu povezani. Izvinite. John King”. Bilo je riječi o tome da su se prstenovi, što se vidjelo i na filmu, međusobno povezivali, ali samo nakratko, da bi se zatim ponovo razdvojili.

Od 1981. godine, između eksperimentatora i takozvanih “posrednika” razvila se prepiska putem svojevrsnog paranormalnog “poštanskog sandučeta”: nestajanje pisama jasno je snimljeno kamerom, a nekoliko dana kasnije ona su, sa odgovorima na postavljena pitanja, stizala putem normalnih poštanskih isporuka! Koverte su ostavljane u kutijama otvorene, a šarolik izbor predmeta oko njih telekinetički bi “uskakao” unutra prije nego što su se pisma teleportovala. Vrlo često je primjećivano da su i inostrane markice nalazile put do tih koverata, pa su pisma stizala sa markama i datumima sa australijskim, italijanskim ili južnoameričkim pečatima.

Pored ostalog, iz korespondencije je zanimljivo da je na pitanje: “Odakle nam se obraćate?”, odgovor glasio: “Mi postojimo izvan granica prostora-vremena”, ili na pitanje: “Šta se događa kad umremo?”, bilo bi ispisano: “Naša stvarnost je sve ono što zamišljamo da jeste”. Doktor Richards je u ovom periodu sakupio oko 1.600 “paranormalnih” pisama, a nakon smrti Williama Coxa 1994. godine i praktičnog prestanka djelovanja grupe SORRAT, nastavio je da se bavi proučavanjem ekstrasenzornih pojava.

Izvor: treceoko.novosti.rs/pozitivno.ba