Evo zašto je ŠEKI najveća legenda jugoslovenskog fudbala
Šekijev dribling bio je magija, istovremeno poezija, snaga i strast, kao stih pjesnika koji oplemenjuje ljepotom i šarmom, snagom poruke koju šalje …
Iako sam “Grobar” od kada znam za sebe, poštovanje prema dvojici fudbalera Crvene zvezde imam od prvog dana spoznaje značaja fudbalske igre i makar površnog poznavanja značaja pojedinih fudbalera u istoriji jugoslovenskog fudbala.
Rajko Mitić i Dragoslav Šekularac su i kod mene oduvijek izazivali respekt i poštovanje koje je bilo jednako veliko koliko i moje dječačko divljenje prema Puškašu, Di Stefanu ili Peleu, Bekenbaueru i Krojfu, koji su još igrali fudbal kada sam počeo da gledam utakmice i sam odlazim na treninge najpopularnijeg sporta u svijetu.
Anegdote koje su prepričavali stariji poznavaoci fudbala, prije svih pokojni čika Nikola Dodoš, koji je i umnogome zaslužan što sam se još kao učenik prvog razreda osnovne škole opredijelio da treniram hrvanje i fudbal, nisu me ostavljali ravnodušnim, a u meni budili želju da i sam jednog dana istrčim na neki od terena Partizana i Crvene zvezde i zaigram u vječitom derbiju. Maštao sam tako, dok sam gotovo otvorenih usta slušao priče o Dragoslavu Šekularcu, da i sam postižem gol u posljednjim trenucima utakmice nakon serije driblinga kojima bih slomio kičmu odbrambenih fudbalera Crvene zvezde u slalomu koji bi izazvao divljenje cijelog stadiona, ili branim penal koji donosi dva boda Partizanu.
Iako je dječja mašta uvijek prepuna šarenila i optimističkih boja kao kaleidoskop želja, negdje u podsvjesti sam znao da je takve stvari na terenu mogao samo Šeki da uradi i da natjera i “Grobare” i “Cigane” da mu se dive sa istim žarom kao da onaj pirgasti dres koji bi nosio u trenutku kad primi loptu mjenja boju po želji gledalaca …
Za mnoge anegdote koje su izmišljali navijači Crvene zvezde, neke od njih su vezane za aboliranog, se ispostavilo da nisu tačne, ali za anegdote o Šekiju sam oduvijek bio siguran da su se desile jer je u svakom svom medijskom nastupu, i kasnije kao trener ili komentator fudbalskih dešavanja, izazivao novo ushićenje kod mene i još više me hiptnotisao svojim specifičnim načinom izražavanja da sam i sam pokušavao da ga ponekad imitiram, ali u razgovoru sa “Ciganima” pokušavajući da im stavim do znanja da je onaj drugi prugasti dres stvorio veće legende od Crvene zvezde i jedino bih i sam imao problem da objasnim zbog čega je Šeki iza Bobeka. A zašto je, Šeki, u stvari toliko velik? Odgovor je vrlo jednostavan, on je do kraja života ostao dijete, igrao se fudbala i navodio svoje učenike da je fudbal igra i zabava, a ne samo posao od kojeg može lijepo da se zaradi.
Šeki je živio sa narodom i za narod, za svakog onog navijača na tribinama kojeg bi podizao na noge svojim driblinzima i golovima, za svakog slučajnog prolaznika koji bi ga sreo na ulici ili dijete koje bi sa ushićenjem i otovrenih usta zurilo u njega ako bi se zateklo nekim čudom u njegovoj blizini.
Šekijev dribling bio je magija, istovremeno poezija, snaga i strast, kao stih pjesnika koji opelemenjuje ljepotom i šarmom, snagom poruke koju šalje … Šeki je bio istovremeno i mag i magija i njegova aura jednakom snagom obasjala je i stadion Crvene zvezde i kasnije Karaburmu, dok je igrao za OFK Beograd, ili stadion Partizana na kojem je izluđivao i Velibora Vasovića i sve ostale odbrambene fudbalere najvećeg rivala …
A kakvu su tek igračku zabavu priređivali Šeki i Miloš Milutinović krajem sedme decenije prošlog vijeka kada su obukli “plavo-bijeli” dres kluba sa Karaburme, odnosno OFK Beograda. Šeki, Milutinović, Santrač, Petković i družina bili su istovremeno zabava i cirkus, romantika i poezija, sport i iluzija koja je i najsiromašnije pretvarala u najbogatije ljude jer su njihovi potezi ispunjavali dušu svakog ljubitelja sporta toliko da su im duše bile makar na tih 90 minuta ispunjene tolikom količinom ljepote i bogatstva koje bi teško mogli pronaći na nekom drugom mjestu na planeti.
Dugo sam slušao priče naših novinara kako veliki fudbalski asovi nikada nisu i veliki stručnjaci, a Šeki je to demantovao stvarajući u Crvenoj zvezdi generacije talentovanih fudbalera, a potom i kao trener prve ekipe izgradio generaciju koja je 1991. godine u Bariju postala prvak Evrope. Nije imao sreću da i sam ostvari najveći uspjeh u istoriji jugoslovenskog fudbala i zbog gluposti u Kelnu, ali i nerazumjevanja ljudi iz Crvene zvezde koji su pohitali da ga smjene i tako omoguće jednom trenerskom anonimusu da ostavri rezultat koji mu po ničemu nije pripadao …
I zato mi je i danas, kada ga nema, srce nekako praznije i tužnije nego kada su odlazili mnogi drugi sportski velikani. Potpuno je jasno zašto je jedan novinar iz Čilea bio toliko opčinjen Šekijevom igrom da je nakon jedne od utakmica na Svjetskom prvenstvu 1962. godine, u novinama osvanula ocjena 11 za sve ono što je tog dana pružio na terenu. A tako nešto nisu doživjeli u svojoj karijeri ni Pele, Puškaš, Di Stefano, Krojf, Maradona, Mesi ili obojica Ronalda, onaj Da lima i ovaj Kristijano …
I ako za ikoga važi da legende ne umiru i da žive vječno, za Šekija važi i da legenda kao neki dobri duh ostaje sa nama zauvijek kao vječna inspiracija generacijama sportista koji dolaze …
