Pet misteroznih istorijskih činjenica koje niko ne može da objasni!
U vrijeme kada su nam u svakom trenutku dostupne sve moguće informacije, skloni smo da vjerujemo kako sve znamo. Ali i u današnje vrijeme postoji nekoliko istorijskih misterija koje naučnici nisu uspjeli da objasne, uprkos dugogodišnjim istraživanjima.
Nesporno je da smo zahvaljujući tehnikama kao što su karbonsko datiranje, digitalna rekonstrukcija i kompjutersko arhiviranje saznali mnogo toga o našim primitivnim precima, ali kao što rekosmo neke stvati ostaju i dalje misterija.
O narodu koji je prije više milenijuma živio u dolini Nila danas znamo gotovo sve: dešifrovali smo njihovo pismo, znamo kojim su se bogovima klanjali, istoriju njihove civilizacije, kao i prvo ime većine mumificiranih ličnosti koje smo, u ime nauke, izvadili iz njihovih sarkofaga.
Jedino što ne znamo je ko su oni zapravo bili, tačnije, kojoj su rasi pripadali i kako su stvarno izgledali, budući da svaka mumija, pošto se nekoliko hiljada godina pekla na pustinjskoj vrelini, poprima rasno homogenu zemljanu boju.
Većina ljudi vjerovatno zamišlja da su stari Egipćani izgledali kao stanovnici Bliskog istoka, budući da su tako prikazani u filmovima. Međutim, takav izgled su poprimili tek poslije persijskog osvajanja Egipta, hiljadama godina nakon smrti graditelja piramida.
Možda mislite da odgovor leži u drevnom egipatskom slikarstvu i da bi na osnovu sačuvane umjetnosti moglo da se utvrdi kakva je bila boja kože drevnih faraona? Činjenica je, međutim, da je egipatska umjetnost u velikoj mjeri stilizovana, pri čemu su muškarci često prikazivani u crvenoj, a žene u žutoj boji.
Grčki izvori ih opisuju kao “tamne kože” i “kovrdžave kose”, ali čini se da je ono od čega bi naučnici trebalo da pođu u izvođenju zaključaka činjenica da Egipćani najvjerovatnije vode porijeklo iz Afrike, gdje se Egipat zapravo nalazi.
U drevna vremena ljudi su bili veoma vješti u pomjeranju džinovskog kamenja, prije svega zato što u kameno doba nisu imali drugačijeg izbora. Iako kanal “History” uporno tvrdi da su Stonehenge i Veliku piramidu mogli da naprave samo vanzemaljci, istina je da nauka ima nekoliko dobrih teorija o tome kako su ljudi pravili džinovske strukture koje ulivaju strahopoštovanje.
Naučnici, međutim, nemaju objašnjenje čemu su služile kolosalne kamene glave s kacigama koje su u Srednjoj Americi napravili Olmeci, preci poznatijih Inka, Maja i Asteka. Urezivanje karakteristika lica u džinovski kamen i nije nezamisliv poduhvat, ali su olmečke glave izrezane iz vulkanskog bazalta, udaljenog 130 kilometara od mjesta na kome je narod živio. Svaka glava teška je skoro 20 tona, a u vrijeme olmečke civilizacije točak još nije bio izmišljen. Kako su onda, na paklenim temperaturama, uspjeli da dovuku ovo džinovsko kamenje kroz džunglu u kojoj opasnost vreba na svakom koraku?
Ako ste pomislili da su se poslužili sličnom metodom kao stari Egipćani prilikom izgradnje piramida, podsjetićemo vas da nije isto da li vučete teret kroz pustinju ili teglite teško kamenje 130 kilometara kroz područje obraslo gustim rastinjem, a ponekad i preko brda visokog 50 metara, dok vas cijelim putem vrebaju opasnosti poput pauka i zmija. Ta tehnika ne bi funkcionisala.
Savremena nauka naprosto nema objašnjenje kako su Olmeci prenijeli džinovsko kamenje preko ovako nepristupačnog terena.
Godine 1992. jedan veoma radoznali stanovnik kineskog sela Longyou udružio se sa komšijama kako bi kupio pumpu za vodu i ispraznio ribnjak da bi provjerio da li je stvarno riječ o ribnjaku, ili poplavljenom ulazu u drevnu pećinu. Pokazalo se da je riječ o 2.000 godina staroj mreži od 36 skrivenih prostorija iz ranog perioda kineske dinastije Han.
Do sada još nije otkriven dokument o izgradnji ili svrsi pećina iz Langyoua, što je veoma neobično, s obzirom na to da se zna da su stari Kinezi bili revnosni hroničari. I dok postoje dokumenti u kojima se tačno navodi ko je i zašto izgradio Veliki kineski zid, to se ne može reći za tridesetak pećina na obodu Šangaja.
Zna se da nije riječ o prirodnim tvorevinama, jer su unutrašnji zidovi prekriveni simbolima urezanim dlijetom, osim toga, imaju stepenice, potporne stubove i oslikane su.
Iz nepoznatih razloga, ogroman i veoma skup projekat bio je velika tajna sve dok slučajno nije otkriven početkom devedesetih godina prošlog vijeka.
Kada bi vas neko pitao koja je najvažnija i najuticajnija civilizacija antičkog doba, vjerovatno biste rekli Rimljani ili Grci, imajući u vidu obilje pisanih dokumenata, arhitekturu, filozofiju i slično. Samo oni najveći zaljubljenici u istoriju rekli bi da su to bili Etrurci.
Mala civilizacija koja je nastanjivala teritoriju današnje Toskane izmislila je akvadukte, urbanizam, kanalizaciju, mostove i metalurgiju, zapravo sve ono što nepravedno pripisujemo Rimu.
I, mada savremena nauka Etrurce vidi kao jednu od najvažnijih i najuticajnijih civilizacija u istoriji, postoji velika prepreka koja nas sprečava da otkrijemo njihove tajne: nikada nismo uspjeli da dešifrujemo njihovo pismo.
Naučnici su dešifrovali egipatske hijeroglife zahvaljujući otkriću Kamena iz Rozete, čije postojanje dugujemo tome što je kralj Ptolomej V htio da njegov zakon bude ispisan trima pismima (staroegipatskim hijeroglifima, demotskim pismom i na starogrčkom jeziku).
Iako postoji obilje dokumenata na njihovom jeziku, nijedan od njih nikada nije prevela nijedna druga civilizacija.
Trinaesti vijek prije nove ere bio je veoma težak period za narode koji su živeli u Sredozemlju. Velike imperije toga doba – hetitsko, mikensko i egipatsko carstvo – poslije dugotrajnog zlatnog doba počele su da propadaju. Povrh svega, ogromna vojska varvarskih naroda iznenada se pojavila niotkuda i spaljivala nihove gradove do temelja. Nazivamo ih “Narodima sa mora”, ali je istina da ni dan-danas nemamo predstavu o tome ko su oni zapravo bili.
S gnijevom misterioznih osvajača prvi put se susrećemo u Anadoliji, u današnjoj Turskoj. Prema istorijskim izvorima, Anadolija je bila jedan od najmoćnijih gradova u regionu, zbog čega je kralj susjednog Ugarita bio prilično zbunjen i uplašen kada mu se obratila za pomoć u borbi protiv bande nepoznatih napadača.
Ugarit je poslao svoju vojsku da pomogne Anadoliji u odbijanju misterioznih agresora, ali ni to nije bilo dovoljno. “Ljudi s mora” su do temelja spalili Anadoliju, a zatim i Ugarit, poslije čega su nestali.
Nekoliko godina kasnije, ista sudbina zadesila je Kadeš, veliki trgovački centar u današnjoj Siriji. Njihov nasilni pohod po kolijevci civilizacije nastavio se sve dok nisu napali Egipat, koji je uspio da im se odupre. Poslije dva osvajačka pohoda sa velikim gubicima na obje strane, “Narodi s mora” su najzad odlučili da priznaju poraz i vratili su se tamo otkuda su i došli.
Ali ko su bili osvajači? Prema nekim pretpostavkama, oni su porijeklom iz Evrope, sa Balkana, iz Male Azije … Problem je slijedeći: oni koji su imali priliku da ih upoznaju imali ‘pune ruke posla’ i nisu imali vremena da ih pitaju odakle su i šta hoće.
Izvor.blic.rs
