TAJNA ISTORIJA: Drugi svjetski rat je mogao da se završi još 1943. godine! Evo ko to nije želio i zašto …

Britanski i od 1943. američki napadi na gusto naseljena područja – često izbjegavajući žarišta naoružanja – poslužili su za produženje Drugog svjetskog rata za čak dvije godine.

Usred akcije bio je Albert Speer, koga je Hitler imenovao za nacističkog ratnog ministra u februaru 1942. On je na osnovu savezničkih, vazdušnih taktika primijetio da je “rat mogao u velikoj mjeri da se završi 1943. da su se, umjesto ogromnog, ali besmislenog, bombardovanja područja, avioni koncentrisali na centre za proizvodnju naoružanja.”

Speer je po zanimanju bio arhitekta, nikada ranije nije pucao iz pištolja, tako da mu je zadatak nasljeđivanja preminulog Fritz Todta došao kao grom iz vedrog neba.

“Imam povjerenja u vas”, Hitler je uvjerio nesigurnog Speera, “znam da ćete uspjeti. Osim toga, nemam nikoga više. Odmah stupite u kontakt sa Ministarstvom i preuzmite ga.”

Speerove izuzetne sposobnosti brzo su došle do izražaja. Svakog mjeseca nacistički vođa ga je zvao da prima ažuriranja o proizvodnji naoružanja, prije nego što je u pripremljeni dokument zapisao rezultate.

Na primjer, u proljeće 1943. godine, Hitler je kontaktirao Speera i, nakon što je čuo uobičajene zasljepljujuće brojke, rekao svom ministru:

“Vrlo dobro! To je divno! Stvarno, sto deset Tigrova? To je i više nego što ste obećali … A sa koliko Tigrova mislite da ćete raspolagati sljedećeg mjeseca? Svaki tenk je sada važan.”

Diktator je te razgovore zaokružio kratkom analizom onoga što se odvijalo na frontu.

“Danas smo zauzeli Harkov. Dobro ide”, obavijestio je Speera, prije nego što je nastavio sa: “Pa, lijepo je razgovarati sa Vama. Šaljem srdačne pozdrave vašoj ženi.”

Pobjeda u istočnoj Ukrajini, na koju se Hitler osvrnuo, poznata je kao Treća bitka za Harkov, koja je završena u martu 1943. Za Hitlera je predstavljala mjeru osvete nakon Staljingrada, katastrofe za koju je uglavnom bio odgovoran.

U Harkovu – trećem najvećem gradu Sovjetskog Saveza – Nijemci su bili malobrojniji sa osam prema jedan u vojnicima i pet prema jedan u tenkovima; ali kombinacija Wehrmachta i divizija SS, na čelu sa feldmaršalom Erich von Mansteinom, nanijela je više od 80.000 žrtava Crvenoj armiji koja je do kraja marta 1943. u potpunosti potjerana iz Harkova.

Teški tenk Tigar, za koga je Hitler molio Speera da ga proizvede u maksimalnom broju, odigrao je važnu ulogu u zauzimanju Harkova, što je pomoglo u stabilizaciji dijela istočnog fronta.

Ipak, 1942. godine, kada je “Bombarder” Harris koncentrisao svoje vazdušne napade protiv njemačke ratne ekonomije, mogli su da unište proizvodnju Tigrova – koji su se prvi put pojavili na bojnom polju u blizini Lenjingrada, u septembru 1942.

Uočivši opasnost, možda malo kasno, Speer je 20. septembra 1942. upozorio Hitlera:

“Proizvodnja tenkova u Friedrichshafenu i objekti sa kugličnim ležajevima u Schweinfurtu bili su presudni za naš čitav napor.”

Krajem 1940. godine Kraljevsko vazduhoplovstvo je predstavilo Stirling i Halifax, teške bombardere sa četiri motora, koji su mogli da nose eksplozive teške preko 6.000 kilograma. Oba aviona su takođe održavala domete letenja u kojima su mogla da lete preko Njemačke bez dopunjavanja goriva.

Britanski bombarderi su od 1941. godine proizvođeni u sve većem broju.

Da su Stirling i Halifax, od februara 1942. ojačani sa Lancasterom, upućeni u njemačke industrijske zone u redovnim eskadrilama, oni su mogli nanijeti veliku štetu nacističkoj ratnoj industriji još prije 1943.

Podstaknut Speerovim pretpostavkama o ranjivosti fabrika, Hitler je naredio da se oko ovih regiona podignu veće protivavionske odbrane. Hitler ipak nije trebalo previše da brine. Britanski komandant Charles Portal, šef vazdušnog štaba, je 15. februara 1942. iza zatvorenih vrata jasno zacrtao da “ciljne tačke treba da budu izgrađena područja, a ne na primjer, vojne luke ili fabrike”.

Kompleksi u Friedrichshafenu, krajnjem jugu Njemačke, nisu doživjeli ozbiljno savezničko bombardovanje sve do kraja aprila 1944. Nakon toga, napadi su i dalje bili povremeni i uglavnom nisu ni postojali.

Još važnije, objekti sa kugličnim ležajevima u Schweinfurtu, u centralnoj Njemačkoj, uopšte nisu napadnuti sve do 17. avgusta 1943. kada su saveznički avioni pretrpili velike gubitke, a instalacije su uglavnom bile neoštećene. Nacistička njemačka postrojenja sa kugličnim ležajevima bila su ključna i za brodove, i za letjelice, teški oklop i drugo naoružanje.

Najveća tragedija mnogih koji su bili u pozadini ovih vazdušnih napada bila je ta što su omogućili da logori smrti u centralnoj i istočnoj Evropi opstanu mnogo duže i sprovode masovno ubijanje. Od rane 1942. godine, nacisti su pojačali svoj sistematski genocid koji je uglavnom sprovođen nad jevrejskim stanovništvom Evrope, a takođe i nad Slovenima, Romima itd.

Stotine hiljada ljudskih života moglo je biti spašeno da su njemački ratni centri srušeni 1943. ili čak 1944. Štaviše, najmanje krajem 1942. godine saveznici su imali informacije da su nacisti činili masovne zločine protiv čovječnosti.

U međuvremenu, 30. maja 1942. vazduhoplovni maršal Harris izveo je prvi napad ispustivši 1000 bombi nad Kölnom u zapadnoj Njemačkoj. Među avionima je bilo gotovo 300 teških bombardera sa četiri motora, uključujući Stirling, Halifax i novi Lancaster.

Ova demonstracija terorističkog bombardovanja malo je uticala na njemačku vojnu sposobnost, jednostavno uništavajući hiljade civilnih domova, zajedno sa školama, bolnicama i drevnim zgradama.

Nije teško zamisliti mogući scenario, početkom ljeta 1942., da su ovi britanski bombarderi umjesto toga poslati u pravcu gdje su se nalazila postrojenja za proizvodnju kugličnih ležajeva i tenkova nacističke Njemačke.

Sljedećeg meseca, juna 1942. nacisti su započeli svoju obnovljenu ofanzivu na istok sa teškim naoružanjem koje su proizvodili u tim netaknutim fabrikama.

U proljeće 1945. manje od dva odsto svih savezničkih bombi palo je na njemačke fabrike povezane sa ratom. Veliki dio ostatka bačen je u naseljene regione i radničke domove.

Dosta toga otkriva činjenica da je na poslijeratnim suđenjima u Nürnbergu iz sudskih postupaka izostalo pitanje vazdušnog bombardovanja gradskih civilnih ciljeva. Takve rasprave osvjetlile bi potencijalne savezničke ratne zločine koji se odnose na tzv. “dehousing” i sl. za kojima su saveznici stremili mnogo više od Luftwaffea.

U međuvremenu, kako je rat napredovao nakon 1942. godine, veliki dio vrha vojske Wehrmachta je izbrisan; koliko su mogli i dalje su slali vojnike neustrašive reputacije. Među njima je bio i Werner Wolff, koji je nakon 1942. godine postao jedan od naističkih najodlikovanijih, mladih pješadinaca.

U više navrata, 20-godišnji Wolff uništio je sovjetske tenkove s jednom rukom, kao što je bilo sredinom 1943. u bici za Kursk, manje od 300 milja zapadno od Moskve.

Dana 14. oktobra 1943. dnevna racija zbog vazdušnih napada na fabrike Schweinfurta smanjila je proizvodnju  za alarmantnih 67 odsto. Na Hitlerovo zadovoljstvo, američki bombarderi su pretrpjeli teške posljedice tokom ovog napada, ali da je usljedio novi napad on bi nanio smrtonosni udarac nacističkoj ratnoj proizvodnji, najavljujući okončanje sukoba.

Speer je priznao, “ono što nas je zaista spasilo je činjenica da je od ovog trenutka [oktobra 1943] neprijatelj na naše zaprepaštenje ponovo prekinuo napade na industriju kugličnih ležajeva”. Saveznički napadi na centre sa kugličnim ležajevima ponavljali su se povremeno, ali su se naglo zaustavili u aprilu 1944. godine.

Pa ipak, možda postoji poseban faktor koji stoji iza ovih ponekad zbunjujućih poteza, koji se praktično izbjegavaju i zataškavaju do danas. Nakon poraza Njemačke kod Staljingrada početkom 1943. a gotovo sigurno do proljeća 1944. zapadne obavještajne službe su sovjetsku Rusiju označile kao nadolazećeg neprijatelja.

Danima nakon Hitlerove invazije na SSSR, tadašnji senator Missourija Harry Truman (budući potpredsjednik i predsjednik) rekao je da se nada da će se Njemačka i Rusija “što više poubijati” između sebe, pri čemu će Washington pružiti pomoć bilo kojoj strani koja gubi, ne bi li produžili borbe.

Britancima je bilo posebno neprijatno jer im je Sovjetski Savez glavni saveznik. Feldmaršal Alan Brooke, od decembra 1943. godine glavni savetnik Winstona Churchilla, napisao je da Sovjetski Savez “može da postane glavna prijetnja” poslije rata.

Brooke je nastavio: “Zato njegujte Njemačku, postepeno je izgrađujte i dovedite je u federaciju zapadne Evrope.”

Brooke je isticao da “ovo sve mora biti učinjeno pod plaštom svete alijanse između Engleske, Rusije i Amerike”. Njegova gledišta govore mnogo, jer je od zime 1941. bio i šef kraljevskog generalštaba i tako je držao komandu nad čitavom britanskom vojskom.

Prezir Britanije prema boljševizmu nastao je  mnogo prije rata i uglavnom je sprečavao London da potpiše savez sa Moskvom prije nacističko-sovjetskog pakta u avgustu 1939. Britanska unija sa Kremljom prije jeseni 1939, zajedno sa Francuskom, učinila bi mnogo težom odluku da Hitler pokrene veliki evropski sukob.

Dana 16.aprila 1939. godine Staljin je formalno predložio da se formira drugi, trostruki savez koji bi Rusiju, Britaniju i Francusku uskladio protiv Njemačke, prije Drugog svjetskog rata. Britanska vlada brzo je odbacila Staljinove prijedloge i sovjetski diktator – koji je već bio u kontaktu sa nacistima – četiri mjeseca kasnije finalizirao je svoj pakt sa Hitlerom.

U aprilu 1944. dva mjeseca prije “dana D”, London je formirao komisije za dugoročno strateško planiranje, unapređujući i preusmjeravajući Njemačku i Japan u sukob sa SSSR-om. Vjerovatno je da su se ove strategije razvijale tokom 1943.

U prvim mjesecima 1944. godine, zapadna vojna obavještajna služba sakrivala je od Kremlja vitalne informacije o njemačkim formacijama trupa na istoku; s druge strane, Britanci i Amerikanci su prikupljali “izuzetno detaljan i precizan” materijal o ruskim vojnim snagama.

Stoga nije suvišno tvrditi da je njemačka industrija možda bila pošteđena savezničkih vazdušnih napada, djelimično i da bi je sačuvala za planirana neprijateljstva sa Rusijom. U ljeto 1943. saveznici su takođe bili svjesni da njemački tehnološki napredak u pogledu dizajna raketa daleko prevazilazi napredak zapadnih sila.

Tokom jeseni 1944. godine, britansko ministarstvo spoljnih poslova upozorava:

“Već postaje jasno da naši vojska razmišljaju o mogućem ratu protiv Rusije.”

Ideje istomišljenika su mjesecima preovladavale u glavnom gradu SAD, što potvrđuju i primjedbe generala Leslie Grovesa u martu 1944. godine.

Krajem 1944. godine, vrhovna komanda Britanije iznosila je planove koji su uključivali naoružavanje Njemačke za predviđeni napad na Rusiju.

U maju 1945. godine, dok je mastilo još uvijek bilo vlažno na njemačkim papirima za predaju, Churchill je zamišljao “eliminaciju Rusije” – sa Moskvom koja je i dalje zvanično bila saveznik – u predloženoj invaziji na zemlju koja bi se sastojala od stotina hiljada savezničkih trupa, zajedno sa 10 ponovo naoružanih Divizija Wehrmachta.

Nazvana je Operacija “Nezamislivo”. Nakon detaljnije analize, pomenuta operacija izgleda prilično verodostojno kada se ukombinuju svi gore navedeni faktori.

Avioni RAF-a bili su označeni za napade na sovjetske gradove iz britanskih baza na sjeveru Evrope. Poslije atomskih napada SAD na Japan početkom avgusta 1945. godine, nuklearno oružje je uključeno u takve šeme.

Dana 15. septembra 1945. Pentagon je izbio na poziciju velike svjetske i nuklearne sile, sa strategijom da napadne ogromna područja Sovjetskog Saveza sa mnoštvom atomskih bombi.

Izvor: webtribune.rs