Slavne istorijske ličnosti čiji grobovi nikada nisu otkriveni

Neke velike potrage za grobnicama još uvijek traju jer su mjesta na kojima su sahranjene neke od najpoznatijih istorijskih ličnosti i dalje misterija.

Kad su, sada već prije devet godina, arheolozi potvrdili da se ispod jednog parkinga u Leicesteru nalazi grob engleskog kralja Richarda III, mogli su konačno da stave tačku na višegodišnju potragu za jednom od najtraženijih grobnica na svijetu.

Međutim, neke velike potrage za grobnicama još uvijek traju jer su mjesta na kojima su sahranjene neke od najpoznatijih istorijskih ličnosti i dalje misterija.

KLEOPATRA

Ubrzo nakon što je Avgust sa svojim legijama napao Egipat 30. godine p.n.e., zagonetna Kraljica Nila oduzela je sebi život trovanjem. Njenoj smrti prethodila je smrt njenog ljubavnika, rimskog državnika i vojskovođe Marka Antonija.

Starogrčki istoričar, biograf i esejista Plutarh piše da je ovo dvoje ljubavnika sahranjeno u prekrasnoj kraljevskoj grobnici u blizini Aleksandrije i priča se tu završava ostavljajući arheolozima veliku zagonetku. Neki vjeruju da je mauzolej završio na dnu mora nakon zemljotresa koji su pogodili ovu oblast u četvrtom i osmom vijeku i izmijenili topografiju Aleksandrije. Drugi tvrde da par mora da je sahranjen u blizini lokaliteta Taposiris Magna, drevnog hrama ispunjenog desetinama grobnica i mumija.

ALEKSANDAR VELIKI

Aleksandar Veliki umro je u Babilonu 323. godine p.n.e. U skladu sa svojom slavom, preminuli kralj ratnik smješten je u zlatni sarkofag i sanduk i na kraju odnesen u Aleksandriju. Njegovo tijelo je nekoliko godina kasnije premješteno u mauzolej gdje je postalo drevna turistička atrakcija. Julije Cezar i Avgust su mu odali počast, a Kaligula je navodno ukrao njegov oklop tokom posjete grobu u 1. vijeku nove ere. Oko 199. godine, rimski car Septimije Sever sakrio je grob i tu mu se gubi svaki trag, a do sada je oko 150 ekspedicija pokušalo da ga pronađe.

Većina istraživača vjeruje da je Aleksandrov grob još uvek negdje u Aleksandriji, dok neki vjeruju da je možda premješten u Grčku, Veneciju, ili na neku drugu lokaciju u Egiptu.

ATILA HUNSKI

Vođa Huna čuveni Atila Bič Božji, neslavno je izgubio život 453. godine kad se navodno pijan onesvijestio prve bračne noći i ugušio krvlju iz nosa. Atilini ratnici odali su počast svom vođi danom žalosti i pogrebnim igrama prije nego što su ga sahranili u tri kovčega – jedan zlatni, jedan srebrni i jedan gvozdeni. Kao što je slučaj sa Džingis-kanom, i Atila je sahranjen u tajnosti, a nesretni zatvorenici koji su kopali raku ubijeni su da bi se spriječila pljačka groba. Iako se vjeruje da se grob nalazi negdje na tlu današnje Mađarske, još uvijek nisu pronađeni nikakvi tragovi, pa se sumnja da su kovčezi ipak pokradeni u godinama nakon što je sahranjen.

DŽINGIS-KAN

Ovaj mongolski vođa osvojio je više teritorija nego bilo ko u istoriji, ali se vrlo malo zna o tome kako je izgledao, kako je umro i gdje je sahranjen.

Legenda kaže da su nakon njegove smrti 1227. godine vojnici ispoštovali želju Velikog kana da njegovo grobno mjesto ostane tajna iskasapivši svakog ko je vidio pogrebnu povorku, a zatim su izvršili samoubistvo kako bi se zauvijek zavjetovali na ćutanje. Jedna grupa naučnika tvrdi da su ljudi prikrili grob mongolskog vođe tako što su prešli preko njega sa 10.000 konja, dok neki pak tvrde da je preko groba preusmjerena rijeka da bi se zaštitio od pljačkanja i skrnavljenja. Istraživači sumnjaju da se grob Džingis-kana nalazi u mongolskoj pokrajini Hentij, ali uprkos detaljnoj pretrazi nije pronađeno ništa, a ova grobnica je postala najtraženija nagrada u arheologiji.

WOLFGANG AMADEUS MOZART

Kada je poznati kompozitor preminuo od misteriozne bolesti 1791. godine, njegovo tijelo smješteno je u drveni kovčeg i sahranjeno u neobilježeni zajednički grob na groblju Svetog Marka u Beču. Tu je ležalo nekoliko godina, sve do početka 19. vijeka, kad je, u skladu sa praksom tog vremena, najvjerovatnije zdrobljeno da bi se napravilo mjesta za nove pokojnike, a lokacija gdje su završili posmrtni ostaci ostala je nepoznata.

Potencijalni dio Mozartovog tijela ponovo se pojavio zahvaljujući jednom grobaru zaposlenom na groblju Svetog Marka, koji je tvrdio da je lobanju kompozitora izvadio 1801. godine nakon što ju je obilježio metalnom žicom kad je prvi put sahranjen. Lobanja je 1902. godine predata Međunarodnoj fondaciji Mozarteum u Salzburgu, ali DNK analize do danas nisu mogle da dokažu da li je zaista pripadala Mozartu.

Izvor: nationalgeographic.rs